Rozdział 1

Melanie siedziała po turecku na łóżku, trzymała laptopa na kolanach. Po raz kolejny patrzyła na zdjęcia domu, którego kupili mama razem z Tomem. Tom jest jej ojczymem. Mama parę lat po śmierci ojca związała się z jego najlepszym przyjacielem. Ciężko jej było przyjąć to do wiadomości. Jak matka mogła pokochać kogoś innego prócz jej ojca? Nie rozumiała decyzji mamy. Nikt nie mógł zastąpić jej zmarłego ojca, który był dla niej wszystkim. Przy nim  czuła się bezpiecznie, wiedziała, że nic złego nie możne się jej stać. Jej tato zawsze przy niej był, nazywał ją swoja księżniczka. Przy nim czuła się wyjątkowo. Odkąd naczelnik Straży Pożarnej Modesto Kalifornia przybył do jej domu z kondolencjami wszystko się zmeniło. Jej świat legł w gruzach.  Długo prosiła mamę aby ta opowiedziała jej co się stało z jej ojcem. Gdy jednak się zgodziła opowiedziała jej wszystko. Podczas potężnego pożaru lasów jej ojciec był na pierwszej linii gaśniczej, wraz z Tomem. Oboje byli jednymi z najlepszych i najbardziej doświadczonych strażaków w ich bazie. Ogień rozprzestrzeniał się bardzo szybko. Coraz bardziej zbliżał się do domów, stojących na skraju lasu. Nie pomagały nawet helikoptery zalewające las. Wysoka temperatura i suchy wiatr wysuszały wodę i nawodnione wcześniej drzewa zaczynały się palić. Kierownik Akcji Gaśniczej nakazał postawić kilka linii gaśniczych wzdłuż kierunku pożaru. To nic nie pomogło. Ogień okrążył strażaków i zamknął ich w okręgu. Płomienie zbliżały się do nich z dwóch stron. Nie było żadnej drogi ucieczki. Nikt nie miał jak im pomóc. Niektóre spalone drzewa zaczęły upadać. Jedno z nich rozdzieliło Toma od Matta. Oboje zaczęli biec wzdłuż leżącego, płonącego drzewa, by znaleźć drogę do siebie. Byli nie tylko rotą ale także przyjaciółmi. Byli gotowi zginąć, ale tylko razem. W końcu znaleźli odpowiednie miejsce. Ogień nie był zbyt wysoki, mimo to trzeba było go przeskoczyć. Tom wziął odpowiedni rozpęd, był wyższy i szczuplejszy od Matta, dzięki czemu wyżej skakał. Rozpędził się i wyskoczył najwyżej jak potrafił. Gdy znalazł się po drugiej stronie, oboje z Mattem cieszyli się, że nie zginą samotnie, tylko obok najlepszego przyjaciela. Ogień zbliżał się do nich bardzo szybko. Nie mieli szans. Drzewo, które spadło, leżało na wężu gaśniczym, przez co z prądownicy nie leciała nawet kropelka wody. Wiedzieli, że po drugiej stronie pożaru ich koledzy robią wszystko, aby wyciągnąć ich stamtąd. Lecz oni już pogodzili się ze śmiercią. Powietrze w butlach gazowych zaczęło się kończyć. Byli zmuszeni ściągnąć maski. Dym zaczął ich dusić momentalnie. Z każdą chwilą stawał się gęściejszy i bardziej zatykał drogi oddechowe. Gdy ogień zostawił im ledwo trzy metry luzu, strażacy utworzyli im drogę ucieczki. Wysuszeni i zatruci dwutlenkiem węgla, nie mieli siły biec. Szli oboje opierając się o siebie, pomagając sobie nawzajem. Zobaczyli dwójkę strażaków, biegnących w ich stronę. Wzięli ich i zaczęli wyprowadzać. Tom minął linię ognia jako pierwszy. Matt potknął się w pewnym momencie i upadł na ziemię razem z pomagającym mu strażakiem. Chłopak, który wyciągnął Toma ruszył biegiem w ich stronę by im pomóc. Lecz spadające drzewo zagrodziło mu drogę. Matt i dwudziestopięcioletni strażak znaleźli się w sytuacji bez wyjścia. W przeciągu kilku minut, słychać było już krzyki palących się żywcem ludzi. Wraz z Tomem po tej samej stronie udało się wyciągnąć tylko pięciu z dwudziestu strażaków. W tym Toma. Elizabeth ponad półtora roku codziennie odwiedzała przyjaciela ojca w szpitalu. Najpierw rehabilitacyjnym, potem psychiatrycznym. Mężczyzna miał poparzone ciało i drogi oddechowe. Gdy jego stan zdrowotny się poprawił, lekarze wysłali  go do psychiatryka. Był załamany śmiercią Matta, który nie raz uratował mu życie. Nie mógł sobie wybaczyć, że pozwolił jego przyjacielowi zginąć samemu. Zwłaszcza, że on leżał trzy metry dalej i patrzył na niego. Po jego próbie samobójczej lekarze zadzwonili do Elizabeth by ta zaczęła odwiedzać mężczyznę. W ramach terapii. Po niespełna pół roku między nimi zrodziła się miłość. Melanie była wściekła, gdy któregoś dnia matka przyprowadziła Toma do domu na obiad. Lecz widząc ból w oczach mężczyzny postanowiła być dla niego miła. Z czasem zaczęła go akceptować, ale nigdy nie miała zamiaru nazwać ojcem.
Dom, który oglądała był większy od ich obecnego. Miał dwa piętra i ogromne podwórko z basenem, ogródkiem i widokiem na ocean. Na parterze znajdowała się kuchnia, jadalnia, salon, WC, łazienka dla gości i spory hol w którym były schody. Na górze natomiast pięć pokoi, każde z łazienką. Melanie nie była z tego zadowolona. Dla nich starczyło by cztery. Dla mamy i Toma, dla niej, dla Amy i dla Samanthy, gdy przyjedzie. Wiedziała, że ten piąty jest prawdopodobnie dla nowego dziecka mamy i Toma. Zdenerwowana zamknęła laptopa i położyła go na stoliku przy łóżku. Jutro mają samolot do Miami. Lot będzie trwał kilka godzin. Nie wiedziała czego ma się spodziewać w nowym miejscu. Nowa szkoła, nowi ludzie. Bała się tego wszystkiego. Czy da sobie radę?
 - Melanie skarbie! Chodź na obiad! - Elizabeth krzyczała z dołu. Ostatni obiad w starym domu. Melanie nie chętnie podniosła się z łóżka i zeszła na dół. W kuchni byli Elizabeth, Amy i rozmawiający przez telefon Tom. Jedzenie już na nią czekało. Usiadła więc i zaczęła jeść razem z resztą. Gdy Tom skończył rozmowę, dosiadł się do stołu.
 - Dokumenty są już na miejscu. Do jednostki mam jechać zaraz po przyjeździe. Nasze rzeczy będą tam jutro rano. Ekipa będzie na Ciebie czekać. Odbierzesz je i zapłacisz resztę pieniędzy. Dziewczynki szkołę zaczynają od poniedziałku. Znalazłem dla Ciebie odpowiednią redakcję, ale sama zadecydujesz czy złożysz tam papiery. - Tom spojrzał na Elizabeth, ta posłała mu uśmiech i złapała go za dłoń.
Melanie spojrzała na nich. Elizabeth była uśmiechnięta, jej karmelowe oczy od dawna nie świeciły się w taki sposób. Zauważyła, że w podobny sposób patrzyła na jej ojca. Poczuła nieprzyjemne ukłucie w sercu. Czy naprawdę jej matka pokochała innego faceta. Dziewczyna zamarła w bezruchu. Spuściła wzrok i zamyśliła się nad tą całą sytuacją. Choć minęło sporo lat od śmierci ojca, wspomnienia wciąż do niej wracały. Czy to możliwe, że matka zapomniała o jej ojcu? Czy naprawdę miała zamiar, żyć tak jakby ojca nigdy nie było? Z zamyślenia wyrwał ją czyjś dotyk. Gdy się ocknęła zrozumiała, że cały czas patrzyła się na splecione ręce Elizabeth i Toma. Zrobiło się jej głupio.
 -Wszystko w porządku skarbie? - Elizabeth patrzyła ciepło na córkę.
 - Tak, tak, wszystko ok. Zamyśliłam się tylko. - mruknęła w odpowiedzi, chciała szybko zmienić temat. - Mamuś o której mamy jutro samolot?
 - O 10 rano. Musimy szybko wstać, zabrać resztę rzeczy i dojechać na lotnisko. - powiedziała kobieta spoglądając na Toma.
 - Powinniśmy wstać około 7 rano. Musimy być na miejscu około 9. A nie wiadomo czy nie będzie korków. - odparł kończąc swoją porcję obiadu.
Melanie dokończyła swoją porcję, po czym wstała i poszła do swojego pokoju. Rzuciła się na łóżko i patrzyła w sufit. Leżała tak z dobrze pół godziny, aż usłyszała pukanie do drzwi. Zza drzwi wychyliła się Elizabeth.
 - Można? - kobieta nie czekając na odpowiedz córki, weszła od razu do pokoju i zamknęła za sobą drzwi. Melanie podniosła się  na łokciach i usiadła robiąc miejsce dla swojej matki. Kobieta usiadła na łóżku obok córki i wpatrywała się w nią. Dziewczyna podniosła wzrok i spojrzała na matkę.
 - Co? - zapytała zdziwiona.
 - To ja się pytam "co?", dzisiaj na obiedzie byłaś jakaś dziwna. Co się stało?
Melanie westchnęła.
 -Sama nie wiem. Jakoś, nie mogę się przyczaić do faktu, że od jutra już tu nie będziemy mieszkali.
 - Damy sobie radę, zobaczysz. Wszystko będzie dobrze.
 - No tak, ale ... Sama wiesz, nie jestem przyzwyczajona do zmian. Lubię, rzeczy takimi jakie są.
 - Wiem, ja też nie przepadam za zmianami. Ale obiecuje, że są to zmiany na lepsze. Nie możemy cały czas żyć przeszłością. - Elizabeth patrzyła na córkę. Podsunęła się do niej i objęła ją ramieniem. Ta wtuliła się w matkę. Kobieta zaczęła kołysać ją jak małe dziecko. - Wiem, że tęsknisz za ojcem. Ja też za nim tęsknię. Ale zginą w słusznej sprawie. Powinnaś być z niego dumna. Kochał Ciebie, Samanthę i Amy jak nikogo na świecie. Pamiętaj o tym. To, że go tu z nami nie ma to nie znaczy, że przestał was kochać. Twój ojciec kochał to co robił. Zresztą wiesz. To, że jestem związana z Tomem wcale nie znaczy, że zapomniałam o twoim ojcu. Kochałam go i nigdy nie przestane, ale życie toczy się dalej. Pamiętaj, jeśli chcesz być szczęśliwa musisz porzucić złudzenie, że mamy wpływ na los.
Melanie uśmiechnęła się. Pamiętała to zdanie. Ojciec często je im powtarzał. Siedziały tak z matka dłuższa chwile. Gdy Elizabeth wyszła z pokoju, Melanie sięgnęła do szuflady stolika stojącego obok jej łóżka. Wyciągnęła z niego zdjęcie ojca, którego nie spakowała do kartonów. Na zdjęciu był ojciec razem z Tomem w strojach strażackich w ich remizie. Oboje uśmiechnięci i szczęśliwi. Skupiła się na Tomie. Może faktycznie jest dla niego za ostra? W końcu oboje z ojcem znali się od lat, byli przyjaciółmi jeszcze w szkole i oboje postanowili wstąpić do staży. Może on również cierpi po jego stracie. Może nawet bardziej niż ona.

Obudził ją dźwięk budzika. Podniosła głowę i spojrzała na zegarek. 7 rano. Melanie zsunęła się z łóżka i ruszyła w stronę szafy. W szafie zostały tylko ubrania, które zostawiła sobie na dzisiejszy dzień. Wszystkie rzeczy spakowali przedwczoraj aby firma zajmująca się przeprowadzka zdążyła dojechać przed nimi. Ubrała krótkie spodenki i bokserkę. Poszła do łazienki i ogarnęła się. Gdy zeszła na dół, Tom biegał po całej kuchni, cały czas rozmawiając przez telefon. Mamy i Amy nie było w domu. Melanie podeszła do lodówki. Pusto. Zapomniała, że Elizabeth pozbyła się wszelkiego jedzenia wczoraj, aby nie zostało w domu i nie zepsuło się. Tom szturchnął ją w ramię i wskazał na salon, cały czas rozmawiając. Melanie ruszyła w stronę salonu. Na stoliku leżały kartony z pizzą. Dwa puste, a dwa z jedzeniem w środku. Dziewczyna wzięła jeden, usiadła na sofę i zaczęła jeść śniadanie. Nim skończyła Elizabeth i Amy wróciły do domu. Wszyscy  zaczęli pakować resztę rzeczy do walizek. O godzinie 9 byli na lotnisku a o godzinie 10 startowali. Melanie siedziała z Amy. Mała dziewczynka siedziała przy oknie. Obie spojrzały na siebie. Patrzyły tak sobie w oczy dłuższą chwilę, porozumiewawczo kiwnęły głowami do siebie i złapały się za ręce. Całą podróż spędziły w ciszy, ściskając się za dłonie. Nie chciały o niczym rozmawiać. Obie bały się nowego miejsca, nowego startu. Ale wiedziały, że ojciec, mimo iż go nie widać, cały czas jest i będzie przy nich.

***

Taki pierwszy rozdział. Mam nadzieje, że chociaż troszkę się podoba :)

Wkrótce pojawi się następny.

:)